اثرات محافظت نورونی استیریپنتول در برابر محرومیت از اکسیژن -گلوکز در کشت اولیۀ نورون‌های قشری جنین موش سوری

مقدمه: فعالیت بیش از حد گیرنده‌های NMDA در آسیب ایسکمی و همچنین کاهش سیستم گابا منجر به اختلاف هموستاز یونی و مرگ نورونی می‌شود. هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر غلظت‌های مختلف استیریپنتول (30 ،10 ،5 ،1 ،0/1 ،0/01 میکرومولار) به‌عنوان یک آگونیست گیرندۀ گابا A بر کشت اولیۀ قشر موش سوری در 4 ساعت محرومیت از اکسیژن –گلوکز بود. مواد و روش‌ها: بعد از 24 ساعت از انکوباسیون سلول‌های نورونی با استیریپنتول، سلول‌ها به DMEM فاقد گلوکز منتقل شدند و برای 4 ساعت در یک جار بی هوازی کوچک بدون اکسیژن قرار گرفتند و به‌مدت 24 ساعت در شرایط استاندارد انکوبه شدند. زنده ماندن سلول با روش MTT ارزیابی شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که غلظت‌های مختلف استیریپنتول پس از 4 ساعت بهبود محرومیت از اکسیژن –گلوکز می‌تواند زنده ماندن سلول را افزایش دهد. با این حال اثر حفاظتی استیریپنتول کمتر از گروه کنترل (سلول‌ها در معرض بهبود محرومیت از اکسیژن –گلوکز قرار نداشتند) بود. نتیجه‌گیری: نتایج ما نشان داد که استیریپنتول می‌تواند یک داروی بالقوه برای درمان شرایط ایسکمی مغز باشد. با این حال مطالعات بیشتری برای ارزیابی مکانیسم‌های اثر استیریپنتول مورد نیاز است.